Imaginek cz. 3

Znów dzwonił mój telefon. Czyżby Conor, po raz kolejny? Podeszłam do komody, na której leżała komórka i spojrzałam na wyświetlacz. Nie myliłam się. Był to Maynard.

-Czeeeść.- mruknęłam znudzonym głosem.

-Tak wiem. To, że dałaś mi swój numer było największym błędem w twoim życiu, nieprawdaż?

-Mogłam poprosić o pomoc każdego, ale nie … wybrałam ciebie…  To był błąd. – odburknęłam.

-A kto bardziej sławny, niż ja oczywiście, by ci pomógł? – zapytał pewny siebie.

-Jason Derulo przykładowo! A gdybym chciała to kto wie… może Bieber?

-Bieber?  On nie należy do naszej wytwórni, więc teoretycznie byłoby ci trudno to załatwić…

-Dobra. Czego chcesz tym razem?

Przedtem dzwonił, bo nie wiedział kiedy jest próba. Potem  na kiedy ma umieć tekst. Potem czy musi to umieć tak słowo w słowo. A jeszcze potem… dobra, koniec. Nie będę was zanudzać!

-Przyjechałabyś do mnie?

-Hohoho jak odważnie! I co my będziemy u ciebie robić?

-W sypialni...- chwila milczenia, a gdy chciałam już się na niego nadrzeć, jak bardzo jest zboczony, dokończył zdanie.-… mam szafę i w tej szafie mam ubrania!

-Wow! I co dalej?- udałam podekscytowaną.

-Pomożesz mi wybrać ubranie, które będzie pasować do stroju Eweliny!... To co ty na to?

-Dobra… - w sumie nudziło mi się, a nie chciało mi się co chwila odbierać od niego telefonów.- A gdzie…- rozłączył się. Teraz to ja muszę do niego zadzwonić.

-Tak, możesz po drodze zamówić pizze.

-Conor!- krzyknęłam.

-Dobra… ja zamówię… Nie krzycz na mnie…

-NIE – WIEM – GDZIE – MIESZKASZ. – wypowiadałam spokojnie słowo po słowie.- Rozumiesz? – ale dla pewności zapytałam się jeszcze.

W końcu chłopak podał mi adres i powiedział, że niepotrzebnie na niego krzyczałam, bo już taksówka po mnie jedzie… Jak dobrze, że mnie o tym uprzedził… taki on wspaniałomyślny!

-Gdzie idziesz… jedziesz? – zapytała mama patrząc na właśnie zajeżdżająco pod nasz dom taksówkę.

-Do Conora.

-Do Conora? – uśmiechnęła się.- Czyli się zgodził?

-Tak.

-Myślę, że się dogadacie! Zaprzyjaźnicie… a potem…

-Mamo! A potem… nie będzie żadnego potem, bo on mnie wcześniej do grobu wpędzi! Jak on mnie wkurza… Złość urodzie podobno szkodzi… będę przez niego brzydka!

-Nie marudź… Ja go lubię, więc masz tego nie zepsuć!

-Pozwól iż to ja wybiorę tobie zięcia.- uśmiechnęłam się.- Nie wiem kiedy wrócę, ale jak nie będę długo wracać to dzwoń na policję, bo to znaczy, że coś mi zrobił!- mama tylko się roześmiała, a ja pobiegłam do samochodu.

Kierowca zatrzymał się przed wielkim, wypasionym domem. Był koloru beżowego, brązowy dach, z tyłu chyba jakiś basen czy coś w tym stylu, nie było zbytnio widać… A z przodu piękny ogródek pełen różnokolorowych kwiatków. Cudo!

Wysiadłam, chciałam płacić, ale okazało się, że chłopak zrobił to już za mnie.

-Ile zapłaciłeś za taksi? Muszę ci przecież oddać.

-Takie przywitanie…- mruknął.

-No ile?

-Jeden buziak i po sprawie.

-No chyba cię…!

-To była bardzo droga firma… i w ogóle… A twój buziak wiele wart…

-NIE. To ty sobie przypomnij, ile to kosztowało, a ja pójdę już do twojej sypialni.

-Wolisz przejść do konkretów?- zrobił głupią minę.

-Pokażesz mi te ubrania czy mam już stąd iść?

-Dobra, dobra… Złość urodzie szkodzi…- chciał mnie uspokoić. Chyba nikt tak jak on nie potrafił wkurzyć człowieka… No chyba, że nasza słodka Lena. Aż na samą myśl o niej dziękowałam Bogu, że Conor taki nie jest jak ona... I to zmieniło też nieco moje nastawienie do niego, bo przecież zawsze mogło być gorzej.

-Przez ciebie będę brzydka! Pamiętaj, to będzie twoja wina! – roześmialiśmy się i poszliśmy na górę do pokoju chłopaka.

Pokój był również wypasiony, jak cały dom. Naprawdę mi się tu podobało. Ściany były błękitne, na jednej z niej były naklejone nutki. Przy tej samej ścianie stało biurko, na którym stał laptop i kilka innych gadżetów. Nad nim wisiała też tablica z listą koncertów i ogromem innych dat. Miał tak dużo pracy, a mimo to znalazł czas dla mnie i na nasz teatr…

-To jest szafa.- wskazał na mebel stojący po drugiej stronie pokoju.

-No co ty!- udałam zaskoczoną.

-Ty byś się nadawała na aktorkę, dlaczego nie grasz głównej roli.

-Bo ja nie będę grać tam nigdy…

-Czemu?

-Bo nie. Mam przeliterować?- co miałam mu powiedzieć? Że się wstydzę, że wezmą mnie za kujona? Albo że kiedyś sama się z nich wyśmiewałam?

Zajęliśmy się więc  wybieraniem ubrań do naszego musicalu. Bądź co bądź w milczeniu, ale za to jak szybko nam to poszło! Nie minęło pół godziny, a my mieliśmy trzy całkowite stylizacje.

-Przymierz to.

-Ale…

-Przymierz…- posłałam mu złowrogie spojrzenie. Chyba zrozumiał, że lepiej nie kwestionować mojego zdania w tym temacie.

-Nigdy bym tego do siebie nie założył, każda rzecz oddzielnie jest genialna, ale razem… Nie spodziewałem się, że może to wyglądać tak świetnie!- przyznał wreszcie chłopak, gdy pokazał mi się w każdej stylizacji. Przyznam, że naprawdę wyglądał w nich cudownie…

-O chyba przyjechała pizza!- stwierdził, gdy zadzwonił dzwonek do drzwi i zbiegł na dół. Ogarnęłam nieco te ubrania, które były wywalone na podłogę i również zeszłam do niego. Na stole w jadalni leżała pizza XXL oraz stała butelka coli i dwie szklanki. Chłopak właśnie dokładał jeszcze talerze.

-Smacznego.- uśmiechnął się, gdy dosiadłam się do niego.

Pojedliśmy trochę, pogadaliśmy, pośmieliśmy się, a czas nieubłagalnie mijał. Nagle dostałam smsa. Wyjęłam więc komórkę i otworzyłam go. Był on od mamy.

‘Mam już dzwonić na policję? Czy jeszcze chwilę poczekać?’

Zaczęłam się strasznie śmiać, aż się udławiłam.

-Co jest?

-Powiedziałam mamie, że jak nie będę długo wracać to ma na policje dzwonić… i się pyta czy ma już dzwonić czy jednak jeszcze poczekać.- chłopak też zaczął się śmiać, po czym zaproponował, że mnie odwiezie.

-To co? Do jutra?

-Tak. Pamiętaj, próba jest o 16. Pasuje ci?

-Jasne!- uśmiechnął się. Przypomniało mi się o długo, jaki u niego miałam, więc pocałowałam go w policzek.

-Czeeść.- również się uśmiechnęłam i wyszłam z samochodu. Chłopak stał jeszcze przez chwilę pod moim domem trzymając się za policzek, po czym odjechał.

Następnego dnia poszłam do szkoły w nieco lepszym humorze, niż miałam dotychczas. Nawet docinki Leny, ani widok mizdrzącego się do niej Chrisa, nie był w stanie zepsuć mi nastroju. Postanowiłam od dziś być optymistką, jednak moje postanowienie nie zostało zbyt długo przestrzegane…

-Czeeść piękna.- roześmiał się Chris i objął Lenę.- idziesz na spotkanie w teatrze z kujonami?- zapytał.

-A no idę! Są hm… mądrzejsi od ciebie i twej laluni…- mruknęłam.

-Co powiedziałaś!? – wydarli się na mnie w niemalże tym samym momencie.

-Gówno.- chciałam już iść, bo wiedziałam, że znów jestem spóźniona na spotkanie.

-Nie pyskuj mała.- powiedział Chris. Chciałam już podejść i mu przywalić prosto w twarz, ale powstrzymał mnie głos, który usłyszałam. Był dla mnie jak ukojenie, trochę jak jakieś lekarstwo, ale nie potrafiłam tego wyjaśnić, czemu to tak na mnie działało.

-(T.I.)! Cześć. Przepraszam, że się spóźniłem.- Conor podszedł do mnie.- Ooo Lena! Hej.

-To wy się znacie?- zapytałam.

-No heej Conor.- zaświergotała Lena.

-Chodź, może już pójdziemy.- Chris był zazdrosny. Czyżby jego gołąbeczek chciał odlecieć do Maynarda? Na to, to ja akurat już nie pozwolę. Niech Chris będzie zazdrosny nie tylko o nią, ale też o mnie…

-Chodź Conor, nie zadajemy się z takimi jak oni…- wzięłam go za rękę i idąc takim krokiem, jak modelka na wybiegu, pociągnęłam go w kierunku schodów.

-Skąd ty ją znasz!?- zapytałam, a może raczej wykrzyczałam.

-Spokojnie. Lena to córka mojego menagera. Pyskata, rozpieszczona małolata. Muszę być dla niej miły, bo wiesz…

-Jej ojciec nie zabroni ci chyba mieć dziewczyny, co?

-Mam zabronione zbliżanie się do Leny, więc spoko.

-Ale Lena chyba nie ogarnia tego zakazu.- stwierdziłam.

-No nie. Mam być dla niej miły, ale nie za miły. A ona sobie ubzdurała kiedyś, że ona mi się podoba! Ale miałem z nią jazdy… Tu Lena, która ci się narzuca, a z drugiej strony jej ociec, który mówi: dotkniesz moją córkę, to pożałujesz! A gdy będziesz niemiły i powiesz jej stanowcze ‘nie’ to też poleci do tatusia na skargę…

-Biedny Conor…  Musi odganiać się od ‘pięknej’, bogatej dziewczyny…

-Czy ja wiem, czy takiej pięknej. Piękna to jesteś ty! – zignorowałam tą uwagę.

-Widziałeś tego gościa, z którym stała? To mój były… - mruknęłam.

-Czyli to ona zabrała ci również twoich przyjaciół?- zauważył jakże trafnie.

-Jeżeli to w ogóle byli moi przyjaciele, to tak.- doszliśmy do naszego teatru.- Umiesz cokolwiek?

-Umiem! – wyszczerzył zęby.

-Jestem z ciebie taka dumna! Robisz takie postępy!

-Hmm?

-Nauczyłeś się troszkę tekstu i dzwoniłeś dziś do mnie tylko 4 razy!

-No wiem… trochę za mało… Jeszcze to nadrobię.

-NIE! Błagam! Tylko nie to!

-Chodziło mi o naukę tekstu, ale skoro nalegasz…

-Conor!

Weszliśmy do środka. Na scenie stali już wkurzeni nasi aktorzy-amatorzy.

-Cześć wszystkim!- krzyknęłam.

-Miałaś przychodzić wcześniej, żeby nas ogarnąć, a nie przychodzić, gdy jesteśmy w trakcie spektaklu.- Ewelina od razu zaczęła robić mi wyrzuty.

-Sorry, sprawy osobiste! – mruknęłam.

-Ty codziennie masz sprawy osobiste…- odburknęła. Najchętniej to bym jej powiedziała coś niemiłego, ale powstrzymałam się, z czego byłam bardzo dumna.

-To ja ją zagadałem. Przepraszam, więcej tego nie zrobię.- ścisnął mnie za rękę.

-Uuuu! – zaczął Adaś.- Jesteście już razem? Ja to od razu wiedziałem!

-Co wiedziałeś!?- przez niego zakrztusiłam się własną śliną!

-No, że ty… i Conor… - zaczął się jąkać. Czy on się mnie boi?

-Chyba cię nie zjem…

-No, że wy… jesteście razem.

-Nie nie jesteśmy…- jęknęłam. Ale wpadłam na genialny pomysł, jak trafić w czuły punkt zarówno Leny, jak i Chrisa.

-Do roboty dzieciaki! Do roboty.- pośpieszyła nas nauczycielka angielskiego.

-Tak jest!- zasalutował Conor i wszedł na scenę.

Pod koniec spektaklu jest scena, gdy Ewelina, musi pocałować Conora, albo na odwrót, w sumie nie pamiętam, ale jakoś nie wyobrażam sobie, żeby Ewelina się na to zgodziła. Będzie musiała dobrze to grać i udawać… Ona nie lubi Conora tak bardzo, jak i mnie… Tylko dalej nie jestem pewna dlaczego go nie lubi… Bo dlaczego mnie, to w sumie jasne. Jak dobrze, że z Adamem i Mary nie ma takich problemów!