Święta :)

Heeej :)
Nastrojowa pioseneczka : KLIKAMY

Z okazji świąt chciałabym Wam moi kochani życzyć duużoo szczęścia, zdrowia, no i tego wszystkiego co się życzy w czasie świąt, ale przede wszystkim chciałabym życzyć tego, aby spełniły się Wasze wszystkie marzenia, zarówno te małe, jak i te ogromne! Życzę też każdemu z Was, żebyście spędzili te święta (w sumie to co już z nich zostało) tak, jak tego chcecie, jedni z rodziną, z przyjaciółmi, hucznie czy z rozmachem, a inni po prostu w ciszy i spokoju, może w samotności?
Więc po prostu życzę Wam wszystkim WESOŁYCH ŚWIĄT, cokolwiek te 'wesołe święta' dla was znaczą :)
Dostaliście już prezenty pod choinkę? Jak tak to możecie się tu pochwalić (czekam na mały spamik) ^_^ bo przecież każdy lubi się trochę pochwalić :D

I nastrojowy obrazeczek:

Z tego co widzę na tt Conor zrobił jakieś follow spree czy coś w tym stylu :D a Wam się udało zdobyć od niego follow?

A wracając do bloga... No tu jest dość ciężka sprawa. Próbuję coś pisać, próbuję i nic! Choćbym nie wiem jak chciała, to nic mi nie wychodzi! A jak już coś napiszę, to bez sensu... Może to dlatego, że jestem leniwa, może nieutalentowana do tego, a może to dlatego, że Conor się zmienił i jakoś nie umiem pisać o 'teraźniejszym' Conorze, a do przeszłości nie warto wracać? A może to ja się zmieniłam?  ehhh, chyba za dużo myślę, już się pogubiłam haha .,, Ale tu KLIK co jakiś czas coś dodaje ( jest tutaj Conor! Jakby na to nie patrzeć, ten 'stary' Conor), więc jakby ktoś chciał sobie poczytać moje wypociny to bardzo, ale to bardzo zapraszam! :) Zapraszam też do wzięcia udziału w ankiecie na tamtym blogu, bo jak na razie to chyba nikt tam nie lubi Conora...

I jeszcze życzenia od Conora, Antha i Jacka sprzed równo 4 lat i jednego dnia :) KLIK, KLIK

jeszcze raz WESOŁYCH ŚWIĄT i udanego sylwestra, ale miejmy nadzieję, że coś tu jeszcze przed nim napiszę :) < żeby wena wróciła, bardzo bym chciała jakoś w miarę dokończyć tamtego imagina ^^ >

Imagin cz.2

Mijały kolejne dni, kolejne noce, a Gabrysia nie mogła zapomnieć o spotkaniu z Conorem. Czyżby się zakochała? Możliwe, wiedziała, że nigdy nie czuła z nikim tak silnej więzi, jak z nim już po kilku godzinach znajomości. Był dla niej ideałem, chociaż gdy głębiej i bardziej uważnie przyglądała się jego zdjęciom i gdy słuchała historii o nim, które tak świetnie opowiadała pani Elizabeth, dostrzegała w nim tyle wad... Ale nie przeszkadzało jej nawet to. Nie potrafiła po porostu tego wytłumaczyć słowami, co sprawiało ich relację jeszcze bardziej niesamowitą i bardziej magiczną, a przynamniej ona to wszystko tak odczuwała. A co on do nie czuł? I czy w ogóle coś do niej czuł?

Conor właśnie wracał ze spotkania z przyjaciółmi. Ktoś dzwoni. Anne? Czego ta mała znowu chce… Dzwoni dziś już piąty raz…

-Czego?- odpowiedział niemiło.

-Conor. Spokojnie… Kiedy jedziesz do babci?

-Babci?- babcia… To teraz kojarzyło mu się z nikim innym, jak z Gabi… Była śliczna, w sumie nie w jego typie, ale miała w sobie coś takiego, czego  on sam nie potrafił opisać słowami. Wieczorami rozmyślał, jak mógłby do niej zagadać, aby dziewczyna otworzyła się przed nim. Zauważył, że podczas rozmów z jego babcią nie była tak skrępowana, jak podczas tych rozmów z jego udziałem. Może się jej podobam?- pomyślał. Ale co mogłoby się jej w nim podobać? Być może według niej jest zwykłą gwiazdką, wyrobem jakiejś wytwórni muzycznej…

-CONOR!

-Co?- wyrwała go z zamyśleń. Od kiedy poznał Gabi nie może pozbierać myśli, ciągle robi coś nie tak, np. dziś założył dwie zupełnie inne skarpetki i poszedł tak ubrany na bardzo ważne spotkanie. – A babcia!... Dziś do niej jadę.- czy on to powiedział na głos? Jak młoda z nim pojedzie i zobaczy, jak mu się plącze język przy Gabrysi, na pewno nie da mu już spokojnie żyć. Ciągle będzie gadać o tym, że jest on zakochany albo nawet podejdzie do dziewczyny i jej o tym powie! O nie… A może ona wcale nie chce z nim jechać?

-Jadę z tobą!- wrzasnęła. –Ale się za nią stęskniłam! No i chce poznać tą Gabi, babcia mówiła, że jest naprawdę fajna! Podobno ona cię chyba polubiła, więc babcia opowiada jej kompromitujące historyjki o małym Conorku. Jak się jeszcze nie odkochała, to chyba naprawdę cię kocha! Pamiętasz, jak razem z Jackiem…

-Anne!- przerwał jej. Nie chciał słuchać kolejnej żenującej przygody z jego jakże ciekawego dzieciństwa… -Będę za pół godziny u ciebie, masz czekać gotowa.

Gabrysia krzątała się po kuchni i sprzątała. Bez makijażu, w koku i w rozciągniętym dresie. Nie czuła się już tu skrępowana, był to już jej drugi dom, a pani Elizabeth była jej najlepszą przyjaciółką. Tylko Conor zajmował jej myśli. Nie mogła się na niczym skupić i to ją najbardziej denerwowało. Poza tym, cieszyła się, że miała zawsze przy sobie takie dobre źródło informacji, jakim była babcia Conora! Ta kobieta wie przecież o nim wszystko! Jeżeli kiedykolwiek będziemy razem , ja i Conor, to będę te fakty wykorzystywać przeciwko niemu!- pomyślała, lecz po chwili skarciła się w myślach.-Głupia jesteś. On jest sławny, bogaty, jest piosenkarzem! A ty ? Ty jesteś zwykłą, biedną dziewczyną z Polski, a przede wszystkim jesteś opiekunką jego babci… Jestem przekreślona na samym starcie… Smutne, ale prawdziwa, odwzajemniona miłość istnieje chyba tylko w bajkach… Gdy zakończyła swoje przemyślenia dołującą puentą, zauważyła, że wyciera ten sam talerz już kilka minut. Ale ile? 5… 10.. a może 15? Chciała spojrzeć na zegarek, który wisiał nad drzwiami, ale wtedy jej oczy powędrowały na postać stojącą przy drzwiach. Pani Elizabeth przyglądała się jej uważnie. Gdy dziewczyna na nią spojrzała, kobieta uśmiechnęła się.

-Może lepiej zostaw te naczynia… Ja je powycieram.

-Nie, ja to zrobię…- zaprotestowała.

-Jak będziesz każdy wycierać tyle czasu co tego, zajmie ci to wieczność. – stwierdziła patrząc na górę talerzy wystawioną niedawno ze zmywarki. –Czyżby moja kochana Gabi się zakochała?- popatrzyła się na dziewczynę, która cała zrobiła się czerwona jak burak. Nie odpowiedziała na pytanie, tylko głupkowato się roześmiała. Okaay, czyli to aż tak bardzo widać?- pomyślała i postanowiła, że więcej nie będzie myśleć o chłopaku. Nigdy! A wtedy zadzwonił dzwonek i zrujnował wszystkie jej plany.

-Gabrysiu, otwórz proszę! To pewnie listonosz, bo wiesz co? Conor zamówił mi takie bardzo ciepłe kapcie i pewnie przyniósł paczkę!

Dziewczyna podeszła do drzwi i otworzyła je. Po drugiej stronie stał Conor, który rozmawiał z jakąś dziewczyną, pewnie to była Anne. No to znam już prawie całe rodzeństwo Maynardów, brakuje tylko tego.. hmm… jak mu tam? Jacka! Chwila… Jak ja wyglądam!? Chłopak bacznie jej się przyglądał, a dziewczyna czuła, że znów oblewa ją rumieniec.

-Wchodźcie.- wyjąkała.- Wasza babcia jest w kuchni, idźcie do niej. – powiedziała bez sensu i chciała jak najszybciej wyjść, żeby się przebrać w coś lepszego.

-Nie musisz się przebierać.- zatrzymała ją Anne.- Ten dresik pasuje ci do twarzy.- uśmiechnęła się.

Weszli więc całą trójką do kuchni, gdzie pani Maynard właśnie wycierała ostatni talerzyk.

-Ooo wnuczęta moje kochane! Ale się za wami stęskniłam! Anne, chyba znów podrosłaś! – wyściskała ich mocno i ucałowała.- Conor. Kolejne zadanie bojowe dla ciebie, masz przywieźć mi tu jeszcze Jacka!

-Taak jest, babciu!- zasalutował i wybuchnął śmiechem. Gabi natomiast usiadła przy stole i milczała. Nie chciała przeszkadzać ani sprawić nikomu przykrości. Postanowiła się więc, tak jak zawsze, zbytnio nie udzielać, ale Anne miała chyba jednak inny plan.

-Ja z babcią idziemy na zakupy!- mrugnęła porozumiewawczo do starszej kobiety.- A wy w tym czasie możecie… róbcie co chcecie po prostu. Mam do babci sprawę… - i tak po prostu wyszły zostawiając ich samych.

-Jak się sprawuje moja babcia?- zapytał Conor, w myślach dalej śmiejąc się z własnej siostry. On już dobrze wiedział co chodziło jej po głowie. Chciała zeswatać go z Gabrysią. Jakoś mu to nie przeszkadzało… a wracając do Gabrysi, nawet w tym dresie wygląda ślicznie!

-Dobrze.

Conor co chwila zadawał jakieś pytanie, a dziewczyna odpowiadała na nie, jednak nie ukrywajmy, było drętwo.

-Chcesz może herbatki? – zapytał, przerywając tym samym cisze. Gdy był tu tydzień temu, gdy pierwszy raz się zobaczyli, zaproponował jej to samo. Dziewczynie było głupio znów odmówić i choć akurat nie miała ochoty na picie czegokolwiek, odpowiedziała:

-Poproszę.- chłopak uśmiechnął się i wyszedł z salonu. Po chwili wrócił do niego trzymając w ręku kubek z napisem: ‘Najpiękniejsza kobieta pod słońcem!’ Przypadek? Tak, na pewno był to przypadek, ale dla niej miało to ogromne znaczenie, nawet taki przypadek…

-Słodzisz? – zapytał.

-Tak.- poszedł znów do kuchni i po chwili wrócił z cukrem i łyżeczką. Podał je dziewczynie, a następnie przyniósł również swój kubek z herbatą.

-Znasz taki kawał…? – chłopak zaczął opowiadać przeróżne suchary i za każdym razem, gdy udało mu się rozśmieszyć swoją towarzyszkę rozmowy odczuwał, że osiąga małe zwycięstwo. Teraz, gdy skończyły my się pomysły spojrzał na nią, dziewczyna dalej śmiała się z poprzedniej historyjki, a w jej oczach był pewien blask, który oślepiał Conora. Teraz widział on w niej tylko i wyłącznie same pozytywy. Była piękna… Te włosy… Te oczy… Ten nos… Te usta… Ciekawe co ona o nim myślała… Ciekawe czy podobał on się jej chociaż troszkę… Ciekawe też, czy ma u niej jakiekolwiek szanse. Dziewczyna taka jak ona mogłaby mieć przecież każdego…

Przestał opowiadać te głupie kawały. Były beznadziejne, w sumie mało śmieszne, ale dziewczyna i tak się z nich śmiała. Z nich, a może z chłopaka, które je opowiadał… Jak on się bosko uśmiechał za każdym razem, gdy ona się śmiała! Chociażby dlatego było warto się trochę pośmiać. Był tak nieziemsko przystojny… Za wysokie progi, na twoje nogi, czy jak to powtarzała jej mama. Przecież on może mieć każdą!

Znów nastała ta dołująca cisza. Czy oni nie mogą ze sobą normalnie porozmawiać? Wtedy do domu weszła Anna ze swoją babcią i rękoma pełnymi zakupów. Conor pomógł jej je rozpakować.

-Con, musimy wracać. Zapomniałam, że mam dziś kurs tańca! Jak znów go opuszczę, to mama mnie chyba zabije!- podbiegła do Gabrysi i przytuliła się do niej mocno.- Kiedyś poznamy się lepiej. Wydajesz się być bardzo, ale to bardzo spoko.- uśmiechnęła się szeroko i podbiegła do babci.- Kocham cię! Przyjadę razem z Jackiem. On jutro wraca… Wiec może w niedziele? Na obiad? Nie, ty z Gabrysią do nas przyjedźcie na obiad!

-Porozmawiam o tym z twoją mamo. Też cię kocham.- przytulały się dobre kilka minut. Conor nie wytrzymał tej niezręcznej sytuacji i podszedł do stojącej przy jednej ze ścian Gabrysi.

-Do zobaczenia.- jak Anne może żegnać się tak z Gabi, to i ja mogę! W końcu znam ją dłużej! Pomyślał, po czym przytulił się do dziewczyny. Ta odwzajemniła uścisk, co zdziwiło go. Może jednak ona też coś do niego czuła?

OMG! On się do mnie przytulił! Najchętniej skakałaby z radości. Może on coś do niej jednak czuł? Co jeżeli miłość nie istnieje tylko w bajkach, ale i tu? W Anglii? Bo w Polsce to chyba raczej nie… Przez całe swoje życie nigdy nikomu się nie podobała, żadnemu chłopakowi… Ona też nigdy nie czuła do nikogo takiego czegoś, jak teraz do Conora. To było coś pięknego! A do tego ten przytulas! Czuła się, jakby była w siódmym niebie. Stała rozmarzona, nawet nie zauważyła kiedy ich goście opuścili dom. Pani Elizabeth przyglądała jej się uważnie.

-Achh wy młodzi. Po co tak sobie uprzykrzacie życie? Że to niby takie słodkie… Romantyczne? Nie łatwiej wyznać wam sobie po prostu, co do siebie czujecie? Porozmawiać? Byłoby nie to, że łatwiej, to i szybciej! – łatwo jej mówić… Usiadła na kanapie, a dziewczyna po chwili dołączyła do niej.- Przystojny ten mój wnuk, co nie? - Dziewczyna znów się zarumieniła. – W sumie nie musisz odpowiadać, ja to wiem.- uśmiechnęła się i włączyła TV.

Woow, tego się nie spodziewałam :) 3 komentarze w jeden dzień :D Jak bardzo były mi one potrzebne <3 co ja bym bez was zrobiła? Nawet nie wiecie, jak te kilka słów od was jest dla mnie ważne, że to co robię się komuś podoba, że ktoś to czyta :D Bez was nie miałoby to sensu <3 Miśki wy moje! <3 

Imagin cz.1 :D

Gabriela była dziewczyną, która ciągle żyła marzeniami. Wierzyła, że poprzez ciężko pracę może osiągnąć je wszystkie. Największym jej marzeniem było jednak to, żeby dostać się na dobre studia. Nie było jej jednak na to stać. Mimo to, postanowiła, że sama zarobi potrzebne pieniądze, spełniając przy okazji swoje drugie marzenie, którym była wycieczka do Londynu. Toteż przez ponad rok zbierała pieniądze na bilety i szukała ogłoszeń o pracę w Anglii.

I właśnie dziś była już w Londynie, gdzie nie znała nikogo. Był początek czerwca, dziewczyna perfekcyjnie zdała maturę w Polsce, a teraz jest tu i czeka na taksówkę, która zawiezie ją na miejsce jej nowej pracy.

Londyn jest wielkim miastem, nasza Warszawa jest jakieś pięć razy mniejsza, więc i korki są tu większe… Przedostać się więc na drugi koniec miasta nie było łatwą sprawą. Jednak gdy już dziewczyna znalazła się przed domem swojej nowej pracodawczyni, była pod ogromnym zachwytem.

Domek nie był wieki, zwykła piętrówka, ale bardzo urocza i zadbana. Po chwili drzwi uchyliły się i dziewczyna ujrzała starszą kobietę, którą miała opiekować się przez całe wakacje. Żadna praca nie hańbi, ale za to każda uszlachetnia- powtarzała sobie w głowie i przywitała się z panią Elizabeth.

-Dzień dobry Gabrielle. – uśmiechnęła się i wpuściła ją do domu.- A więc jesteś z Polski?

Dziewczyna bała się, że zaraz strzeli jakąś gafę, mimo, że wydawało jej się, że zna język angielski niemalże perfekcyjnie.

-Tak.- odpowiedziała po chwili. Od dziś przez całe wakacje będą razem mieszkały, więc muszą się jakoś dogadywać. Będzie dobrze. Musi być dobrze. Weszły do salonu. Stolik był zastawiony ciastkami oraz stały na nim dwie filiżanki herbaty. Zapowiada się miły wieczór.

Razem przegadały całą noc. Gabi poczuła, że pani Elizabeth mogłaby zostać jej babcią, której nie zdążyła już niestety poznać. Drugą znała, jednak umarła, gdy dziewczyna miała zaledwie 2 latka. Żadnych wspomnień, gdyby nie zdjęcia, nie wiedziałaby nawet, jak wyglądały jej obie babcie…

Następnego dnia, z samego rana poszły razem po zakupy. Szły przez cudowny park i dalej rozmawiały. Później zaszły do piekarni i kupiły pieczywo. Potem spożywczy. Gdy weszły do środka, w radio leciała piosenka, jakiegoś, zapewne brytyjskiego, piosenkarza.

-To mój ulubiony artysta.- zachwyciła się kobieta.- Po prostu go kocham!- zaczęła nucić piosenkę, a dziewczyna poszła zapłacić za zakupy.

Wróciły do domu. Dziewczyna zrobiła śniadanie. Razem je zjadły i dalej rozmawiały. Wydawało im się, że znały się całe życie.

-Ktoś dzwoni… Podałabyś mi moją komórką?- dziewczyna pobiegła do kuchni, gdzie została komórka pani Elizabeth.

-Proszę.- wręczyła jej go.

-Cześć wnusiu… A dobrze, bardzo dobrze… Gabrielle? Jest wspaniała! Taka uczynna i miła. Musisz ją kiedyś poznać… Przyjedziesz jutro? Jak ja się cieszę!... Jak to bez Jack i bez Anne?... Ach no tak, szkoła, a Jack na tym wyjeździe… Jak dobrze, że ty masz czas dla starej babci!... Nie będę ci wnusiu przeszkadzać, jutro porozmawiamy. Paaa, buziaki!- odłożyła komórkę.- To mój wnuczek.- powiedziała dumnie. – Już jutro go poznasz.

Dzień minął im jakoś szybko, Gabrysia nawet nie podejrzewała, że może się tak dobrze czuć w towarzystwie pani Elizabeth. Była nastawiona do tej pracy dość pesymistycznie, jednak od razu, gdy poznała kobietę, napełnił ją nieuzasadniony optymizm. Nie wie czemu, ale czuła, że ten wyjazd, że te wakacje, zmienią jej życie na lepsze. Dlaczego? Sama nie wiedziała. Czuła to i tyle. Czyżby wrodzona kobieca intuicja? Oby to się spełniło.

Wykąpała się, przebrała w piżamki, poszła do swojej sypialni, pomodliła i poszła spać.

Obudziły ją promienie słońca, które świeciły jej prosto w oczy. Przetarła je, jednak po chwili założyła sobie kołdrę na głowę. Chwila, przecież jest już rano, a ona musi iść po zakupy i zrobić śniadanie. Podjęła kolejną próbę wstania z łóżka - tym razem udaną. Chwyciła swoją komórkę i odblokowała ją. Była już 10.00! Szybko wstała i pobiegła do łazienki. Błyskawicznie się ogarnęła i zeszła po schodach. Nagle poczuła przyjemny, pyszny zapach i usłyszała nucącą sobie jakąś piosenkę pani Elizabeth.

-Dzień dobry. Trochę zaspałam, ale już idę po zakupy.- powiedziała Gabrysia i wyszła na korytarz. Po chwili jednak wróciła. Dopiero teraz zorientowała się, że śniadanie jest już gotowe.- Pani poszła sama po zakupy? – zapytała zdziwiona.

-Nie jestem jeszcze taka niedołężna, jakby się wszystkim wydawało. – uśmiechnęła się szeroko i nałożyła jajecznicę na talerze.

-Mój wnuk, który dziś przyjedzie, ma jeszcze dwójkę rodzeństwa. Anne i Jacka, ale oni nie mogą dziś przyjechać…

-A jak się nazywa ten pani wnuk? – zapytała, popijając ciepłą, karmelową herbatkę.

-Conor. – uśmiechnęła się.- Ma już 22 lata… Jak ten czas szybko leci! Jack ma już 20, a moja mała Anne ma 15… Oni z każdym rokiem coraz dojrzalsi, a ja coraz starsza i bardziej ułomna…

-Szczerze, to nie wygląda pani na tyle, ile ma lat. Wygląda pani, jakby była pani z jakieś 20 lat młodsza! – uśmiechnęła się, zebrała talerze i wstawiła je do zmywarki.

Potem obie wzięły się za sprzątanie. Dom musi jakoś wyglądać! Czynność tą przerwał im dzwonek do drzwi.

-Otworzysz? A ja sobie chwilę odpocznę.- powiedziała pani Elizabeth siadając na kanapie.

-Tak, jasne. – pobiegła do drzwi. Otworzyła je, a po ich drugiej stronie ujrzała przystojnego, młodego chłopaka, który przypominał jej jakąś osobę… Ale kogo!?- Cz-cześć.- wyjąkała i wpuściła go do środka.

-Hej. Ty pewnie jesteś Gabrielle? – jak on się bosko uśmiechał!

-Po prostu Gabi. – odwzajemniła uśmiech i razem poszli do salonu.

Chłopak przywitał się ze swoją babcią i usiadł obok niej. Dziewczyna chciała pójść, do swojego pokoju, jednak oboje ją skutecznie zatrzymali. Usiadła więc na jednym z foteli. Gdy wnuczek zaczął opowiadać kobiecie o tym, co się aktualnie u niego działo, Gabrysia zaczęła myśleć nad tym, kogo on jej przypomina. Conor… Conor… i ta piosenka, która leciała wtedy w tym sklepie… Conor Maynard, bo chyba tak pani Elizabeth ma na nazwisko… Czy on nie jest piosenkarzem? Tak, to na pewno on! Koleżanka kiedyś jej o nim wspominała…

-Gabi… Ziemia do Gabi!- wyrwała się z zamyśleń i zobaczyła, jak Conor machał swoją ręką przed jej oczami.

-Eee… co? – zapytała nie do końca świadoma, co się aktualnie dzieje i co chodziło chłopakowi.

 -Chcesz może herbatki? – zapytał nagle. Pokręciła przecząco głową.- To ja zrobię dla siebie i babci, zaraz wracam.- znów się do niej uśmiechnął i poszedł do kuchni.

-Coś się stało?- zapytała kobieta.

-Nie.- uśmiechnęła się.

-Nieprawdaż, że mam najcudowniejszego wnuka na świecie? – zapytała.- Taki miły, uczynny, przystojny i utalentowany!

-On jest piosenkarzem, tak? – postanowiła się upewnić.

-Tak. – odpowiedziała dumnie pani Elizabeth. – Jest taki młody, a odniósł taki sukces!

-Ach babciu, a ty dalej mną się chwalisz…- do salonu wszedł chłopak, niosąc dwa kubki z gorącym napojem. Postawił je na stoliku i wrócił do kuchni po cukier.

-Dlaczego przy Conorze tak mało się odzywasz? Nie musisz się go wstydzić.- kobieta sięgnęła po swój kubek.

Dziewczyna postanowiła więc udzielać się nieco bardziej w rozmowach, jednak nie zawsze jej to wychodziło. Uważała, że co ma się ośmieszyć, to lepiej niech już pomilczy. Tak też właśnie robiła i odpowiadała tylko na zadawane jej pytania.

-Chyba muszę już iść.- zasmucił się, gdy spojrzał na zegarek.

-Gabrielle, odprowadziłabyś Conora?- zapytała pani Maynard.- Trochę mnie boli głowa.

-Babciu, mów na nią Gabi.- poprawił ją chłopak.

-Jasne, odprowadzę go.- dziewczyna uśmiechnęła się do starszej kobiety i poszła za Conorem w stronę wyjścia.

-Dziękuje za to, że zgodziłaś się nią opiekować.- uśmiechnął się nie spuszczając z niej wzroku.

-To moja praca… Za to mi płacicie…- roześmiała się. Chłopak uśmiechnął się tak, jakby był z siebie dumny, że udało mu się ją rozśmieszyć. – Chociaż wydaje mi się, że twoja babcia nie potrzebuje żadnej pomocy.

-Ona udaje taką silną i samodzielną przy tobie, ale jest ciągle sama, a to trochę wpływa na psychikę i stan zdrowia. Niedawno babcia była chora, zasłabła i nikogo przy niej nie było… Gdyby nie sąsiadka, nie wiadomo co by się stało… Teraz staramy się ją częściej odwiedzać, ale ktoś taki, jak ty się tu na pewno przyda, tym bardziej, że babcia jest bardzo towarzyska, a pieniądze nie grają żadnej roli.

-Tak, zdrowie jest najważniejsze.-przytaknęła.

-Naprawdę muszę już uciekać, dzięki jeszcze raz za wszystko. Cześć.

-Paaa.- odprowadziła go wzrokiem do zaparkowanego pod domem samochodu i zamknęła drzwi.

________________________________________

Okey. Mam ostatnio nieco więcej wolnego czasu, nie żebym narzekała na brak zajęć, ale chyba wena twórcza wróciła chociaż na chwilę. Trzeba kłóć żelazo puki gorące, czy jakoś tak :) Wracamy do starej zasady, a mianowicie 2 komentarze ( ewentualnie 1! niżej się już zejść nie da...) = nowy post. Chcecie jakieś info z tt albo coś czy jednak wolicie imaginy? Jestem otwarta na wasze propozycje. :) Zostały nam jeszcze15min mikołajek,więcmogę się już spokojnie zapytać czy odwiedził was dziś Mikołaj :) Mnie nie, chyba byłam w tym toku niegrzeczna.. :/ 

Czy tylko ja widzę jak nam Conor wydoroślał :) Wolicie tego "starego" czy teraźniejszego Conora? Chcę znać wasze zdanie na ten temat ;) Nurtuje mnie te pytanie od jakiegoś czasu. Czy tylko ja uważam, że się nieco zmienił? A może bardzo ? 

Ja osobiście uważam, że ma już te 22 lata, więc najwyższa pora żeby wydoroślał. Ale mimo wszystko brakuje mi tego "starego" Conora. No i mógłby w końcu wydać ten nowy album! Mówił że wyda go w 2014 roku, jak będzie się dalej tak śpieszył to na pewnie nie zdąży... Ale cierpliwość podobno uszlachetnia, także ten, pozostało nam tylko czekać. :)