Imagin cz. 4

Umówiłem się z Alice i z Edem na 18. Gdy wróciłem do domu była już 17. Wziąłem szybki prysznic, grzywkę postawiłem na żel i wypsikałem się moimi nowymi perfumami.  Po chwili siedziałem już w swoim porsche jadąc powrotem do szpitala. Szczerze? Naprawdę przejąłem się losem tych dzieciaków! One są takie urocze! Muszę im pomóc i spełnić chociaż kilka ich marzeń… Pierwszym krokiem w tę stronę będzie Ed. Dałem mu już  nawet swój numer, może do mnie dzwonić o każdej porze dnia i nocy! Ed jest taki, taki słodki i uroczy, nie da się go nie polubić, takich ludzi jak on kocha się od razu. Co bym dał, gdyby mógł nagle wyzdrowieć… Czy ja o tak dużo proszę? Dziś nawet zacząłem się o niego i o te dzieci modlić, może im choć trochę pomoże?

Równo o 18 byłem pod szpitalem. Było jeszcze jasno, pod budynkiem zauważyłem już z daleka dwie postacie. Jedna wysoka, druga niska. Obydwie szczupłe. Jedna miała długie włosy, a druga miała je bardzo krótkie. Jedna sylwetka należała do Alice, zaś druga do Eda.

-Cześć! – wyskoczyłem szybko z auta i uścisnęłam się z Edem, potem spojrzałem na Alice, jej oczy były takie cudowne, przepełnione miłością i dobrocią, spontanicznie pocałowałem ją w policzek, ale chyba jej to nie przeszkadzało.

-To co jedziemy?- zapytał z blaskiem w oczach Ed, a wzroku dalej nie odrywał od samochodu.

-Co to za pytanie? Jasne, że tak!

-A gdzie usiądzie Alice, są tylko 2 miejsca…- zauważył chłopczyk.

-Postoję i popatrzę. Chcesz mogę robić ci zdjęcia na pamiątkę!

-Taaaaaaaaaaaak!- krzyknął szczęśliwy i przytulił się do Alice. Po chwili byliśmy już w dwójkę w samochodzie. Rozmawialiśmy o samochodach, sportach i o…o Alice.

-Podoba ci się Alice?- zapytał w pewnej chwili Ed.

-Eee …

-Wydaję mi się, że ty się jej podobasz! Ciągle o tobie gada i gada… Ech i to na okrągło o tym samym, jaki ty dobry jesteś, że dasz te pieniądze naszemu hospicjum.- zaśmiałem się nerwowo. Z tą kasą wcale nie będzie tak łatwo…

Po jakiejś godzinie jazd po całym Londynie wróciliśmy do hospicjum. Alice szybko wszyła z budynku i zaczęła robić nam zdjęcia, potem ja robiłem je jej i młodemu, a potem Ed robił mi i Alice. Było bardzo fajnie i zabawnie!

-No młody, pora wziąć leki i spać.- zabawę przerwała nam nagle Alice. Było już po 20.

Odprowadziliśmy Eda do jego sali, pożegnaliśmy go i wyszliśmy razem z budynku.

-Odwieźć cię?

-Gdybyś mógł to jasne. – odpowiedziała niemal błyskawicznie Alice.

-Nigdy nie jechałam takim drogim samochodem…- stwierdziła.

-No widzisz, spełniam nie tylko marzenia swoje,  ale wszystkich dookoła.

-Taa jesteś wielki! Ile ty kurcze musisz zarabiać!? Kupujesz sobie takie auto, a  drugą połowę takiego auta dajesz na hospicjum!- znowu tylko zaśmiałem się nerwowo, co można było wyczuć na odległość.

-Coś jest nie tak? To przez to, że pokłóciłeś się z tym Tomem?

-Nie… chociaż w sumie tak, ale nie do końca.

-To o co chodzi? Mi możesz się wyżalić.- uśmiechnęła się tak słodko, a ja poczułem że mogłem jej zaufać.

-Bo z tą moją kasą, to wcale nie jest tak jak myślisz…

-To jak? Nic z tego nie rozumiem…

-Chciałem kupić to auto od dawna, długo zbierałem na nie kasę, dałem na nie zaliczkę i zamówiłem wszystkie dodatki. Potem zadzwonił Tom, że muszę dać kasę na hospicjum…

-No i w czym problem?

-Bo musiałem zrezygnować z auta, a dość spora zaliczka miała przepaść…

-A nie mogłeś wziąć auta na kredyt?

-Nie, nie mogłem…

-Wiec jak kupiłeś samochód.

-Miałem z niego zrezygnować, ale napiłem się…

-I go kupiłeś…- dokończyła.

-Taaa jestem idiotą i to spłukanym idiotą, który nie ma już kasy na hospicjum…

-O Boże! I co teraz zrobisz? Przecież podpisaliście już te coś i w ogóle! I obiecałeś to dzieciom… Jak mogłeś im to obiecać!? A Ed… a reszta dzieciaków!? Przecież one na ciebie liczą!

-Wtedy ich jeszcze nie znałem…

-To niczego nie zmienia!

-Byłem pijany…

-To nie jest żadne wytłumaczenie, jesteś egoistą i tyle… - wzięła głęboki oddech.- I co teraz zrobisz?

-Na pewno nie sprzedam auta, ale uda mi się zebrać tą kasę, nie martw się.

-No nie byłabym taka pewna… No, ale powodzenia ci życzę. Tu jest mój dom, dziękuję.- wysiadła.- Cześć.- i poszła do swojego bloku. Odprowadziłem ją wzrokiem i odjechałem. Czeka mnie teraz bardzo trudny okres…

W domu dużo nad tym myślałem, aż w końcu zadzwoniłem do Toma.

-Musimy się spotkać.

-Kiedy?

-Teraz.

-Jest przed północą! Śpij, a nie ludzi budzisz… Tylko nie mów, że znów piłeś…

-Nie! Nie piłem! Mam pomysł, który musimy szybko wykonać. Przecież pieniądze same do nas nie przyjdą!

-Masz już jakiś konkretny pomysł?

-Tak!

-Będę za 5 minut.- Czasami współczułem dla mojego menagera, który często grał tez rolę moich rodziców, przyjaciela, a nawet psychologa… Ta praca kosztuje go wielu wyrzeczeń i za pewne nieprzespanych nocy, kiedy rozmyślał jak naprawić błędy, które ja popełniłem… Często brał też moją winę na siebie i on za to obrywał… Był niezastąpiony, chociaż nigdy mu tego nie powiedziałem. Ale on wie, że bez niego nie dałbym rady i nie osiągnąłbym niczego.. Tak… muszę mu kiedyś za to wszystko jakoś podziękować!

W końcu działa blogger yeah! :D