Imagin cz.1

Ida ma 17 lat. Niecały rok temu rodzice Idy zginęli w wypadku samochodowym. Dziewczyna trafiła do domu dziecka. Trudno było pogodzić się ze śmiercią rodziców, tym bardziej, że nie miało się rodzeństwa ani żadnej bliskiej rodziny, która mogłaby ją przygarnąć pod swoje skrzydła. Wiedziała, że ma gdzieś babcię, jednak nigdy jej tak naprawdę nie poznała. Nawet nie wiedziała, czy ona jeszcze żyję, bo nigdy się ze sobą nie kontaktowały.

Gdy dziewczynie udało się już wszystko jako tako poukładać w swym życiu i zadomowić się w domu dziecka i znaleźć w nim przyjaciół, dostała wezwanie od dyrektorki tego ośrodka.

-Dzień dobry.-powiedziała gdy weszła do środka.

-Cześć Ida, usiądź.-wskazała na krzesełko po drugiej stronie biurka. – Mam dla ciebie bardzo dobrą wiadomość, udało nam się skontaktować z twoją babcią. Mieszka ona w Londynie, ma tam mieszkanie i powiedziała, że chętnie może się tobą zaopiekować.

Dziewczyna zaniemówiła, osoba z którą pragnęła się skontaktować od niecałego roku właśnie się odnalazła, a co najlepsze chciała zabrać ją do siebie, jednak nie była z tego do końca szczęśliwa. Gdy wreszcie zaczęła żyć dość normalnie i wszystko sobie w nim ułożyła, miało pójść na marne. Trzeba było zacząć nowe życie w Anglii z nieznajomą jej osobą. Kobieta ta była jej babcią, ale to nie zmieniało faktu, że Ida nie znała jej. Poza tym  nowy język, nowe miasto, nowe znajomości, nowa szkoła… Ta wizja było straszna… Z drugiej jednak strony wszystko było lepsze od domu dziecka i panujących tu warunków. W końcu lepiej być z jakąkolwiek rodziną i poznać ją niż zostać samej tu. Dlaczego wszystko nie mogło być łatwiejsze!?

-Nie cieszysz się?- z przemyśleń o niesprawiedliwym życiu wyrwała ją dyrektorka.

-Nie, jasne, że się cieszę. Ale zżyłam się z wami wszystkimi i jesteście dla mnie już prawie jak rodzina… A tam nowy język, nowe miasto, nowa szkoła… i nowa babcia…

-Wiem, że może ci się to wydawać teraz straszne, ale nie mogło ci się w tej sytuacji przytrafić nic lepszego niż odnalezienie twojej babci, którą od zawsze chciałaś poznać.

-No niby tak, ale mimo wszystko boję się tego spotkania…- dyrektorka przytuliła ją mocno.

-Dasz sobie radę, wierzę w ciebie.

-To kiedy ją poznam?

-Twoja babcia powiedziała, że kupi ci bilet i gdy tylko załatwimy całą robotę papierkową związaną z adopcją polecisz do niej. A za pieniądze, które zaoszczędzi na swoich biletach w obie strony zrobi ci piękny pokój.

-Fajnie…- powiedziała bez entuzjazmu.

-Uwierz, będzie dobrze. Uśmiechnij się, przecież za kilka dni poznasz swoją babcie. .- wymusiła na swojej twarzy uśmiech i poszła do swojego pokoju.

Pokój ten nie był duży. Jako najstarsza w całym ośrodku dostała osobny pokoik. Był mały i nie za ładny, ale zawsze to był jej własny pokój. Wiedziała, że zawsze mogłoby być gorzej. Położyła się na łóżku i zaczęła rozmyślać jak może wyglądać jej babcia.

Kilka dni później była już spakowana i z trudem żegnała swoje miejsce zamieszkania. Po drodze na lotnisko odwiedziła grób swoich rodziców.

-Cześć mamo, cześć tato… Ale mi was brakuje, nawet nie wiecie jak mi teraz trudno… Cieszę się bardzo, że poznam babcię, ale muszę wyjechać z Polski… Jak ja was będę odwiedzać!? Wcześniej o tym nie pomyślałam… Mam nadzieję, że od czasu do czasu wrócimy do Polski i odwiedzimy tu was…- Ida często tu przychodziła „pogadać” z rodzicami. Posiedziała jeszcze chwilę, zapaliła znicz, położyła kwiatek i pojechała już prosto na lotnisko.

Gdy wysiadła z samolotu spojrzała na zegarek. 18.00 hm… trzeba zmienić godzinę… W tej strefie czasowej jest teraz równo 17, więc babcia powinna już tu być. Ale dziewczyna nie wie nawet jak ona wygląda… Na szczęście babcia miała jej aktualne i zaraz powinna ją odnaleźć. Gdy odbierała swój bagaż ktoś z tyłu odezwał się.

-Ida.?-zapytała niepewnie.

-Tak to ja… A ty jesteś…

-Tak, jestem twoją babcią.- przytuliła ją do siebie.- Ale ty wysoka jesteś! Zaraz pojedziemy do mojego domu i pokażę ci twój nowy pokój! A później pogadamy trochę o życiu…

Wsiadły do samochodu i pojechały do domu jej babci. Po drodze dziewczyna obserwowała otoczenie, które w sumie nie różniło się niczym od Warszawy. Jedynie czerwone angielskie autobusy i typowe dla Anglii budynki sprawiały, że te miejsce stawało się wyjątkowe.

-Zajechaliśmy.-oznajmiła babcia. Weszły do windy i zatrzymały się na 3 piętrze. Weszły do środka mieszkania. – Tu jest szafa na buty.-pokazała.- Tu jest salon, tu moja sypialnia, tam jest pokój gościnny, a tu… -powiedziała otwierając kolejne drzwi.- tu jest twój nowy pokój.

Ida weszła do środka. Było tu naprawdę ślicznie i przytulnie. I był on o wiele lepszy od pokoju w ośrodku, w sumie te 2 pokoje były ze sobą nie do porównania…  Ściany miały jej ulubiony kolor- turkusowe ombre. Pod ścianami stały meble. Po jednej stronie było łóżko, a po drugiej biurko. Na biurku leżał laptop. Jednak to wszystko było niczym do tego co zobaczyła na jednej z komód. Stały na niej zdjęcia. Jedno z nich  pamiętałaś bardzo dobrze, Ida, jej rodzice. Miała takie same w swoim albumie. Stały też tam inne zdjęcia, małej Idy oraz inne zdjęcia jej rodziców. Po policzku zaczęły spływać jej łzy, a miłe wspomnienia powróciły.

-To jest piękne, dziękuje…- przytuliła się do babci.

-Chodź, usiądź, porozmawiamy.- dziewczyna usiadła na łóżku obok kobiety- Kiedy zginęli twoi rodzice? I jak to się stało? I czemu nikt mnie wcześniej nie poinformował?

-Niecały rok temu… W wypadku samochodowym… Jakiś pijany idiota w nich wjechał…- zaczęła płakać na samą myśl o tym.- Szukaliśmy ciebie… Jednak twój stary numer i adres, który miał zapisany tata był nieaktualny…

-Przecież twój ojciec miał mój dobry adres… Zapewne opowiadał ci, dlaczego mnie przy was nie było, chodź bardzo chciałam..

-Tak naprawdę to nie…

-Jak to!? Nigdy ci nie mówił? W takim razie zaraz ci wszystko opowiem… Ja i twój dziadek, który już niestety umarł dawno temu, wychowywaliśmy twojego tatę tu, w Anglii. Wyprowadziliśmy się tu w poszukiwaniu pracy. Jednak nie wszystko układało się po naszej myśli… Gdy twój tata był jeszcze malutki rozstałam się z twoim dziadkiem… Po prostu to nie było to… On zabrał mi twojego tatę do Polski i zaczął swoje życie od nowa, beze mnie. Nie miałam żadnych kontaktów ani z twoim ojcem ani z twoim dziadkiem…  A gdy odnalazłam ich w końcu twój tata był już dorosłym człowiekiem, miał żonę i ciebie… Ale nie chciał mnie znać, obwiniał mnie o wszystko… Jedynie twoja mama wysyłała mi od czasu do czasu twoje zdjęcia, a gdy byłaś mała nawet kilka razy się z tobą spotykałam, oczywiście gdy przyjeżdżałam do Polski z Anglii, bo ja postanowiłam tu pozostać. Gdybym wiedziało co stało się… Gdyby mnie tylko wcześniej odnaleźli nie musiałabyś żyć w domu dziecka… A ja nawet nie byłam na grobie swojego dziecka… Niedługo wrócimy do Polski na jakiś czas i zrobimy z tym wszystkim porządki… może być?

-Tak…- dziewczyna w końcu poznała całą prawdę. Nigdy w domu o tym nie rozmawiała z rodzicami, temat jej babci był w sumie zabroniony.

______________________________

No nie ma w tej cześci Conora, ale to takie wprowadzenie ^^