Imagin cz. 2

Ciąg dalszy ostatniego imagina: KLIK

Od tamtego dnia układało nam się świetnie... aż do dzisiaj...

Wróciłam ze szkoły. Otworzyłam lodówkę. Mieszkałam teraz u Conor'a, więc to było dziwne, bo chłopak zawsze robił zakupy przed twoim powrotem.  Była pusta. Poszłam więc po sklepu. Szłam do niego przez park, choć droga ta była nieco dłuższa. Jednak park ten zawsze poprawiał mi humor. Tu poznałam miłość swojego życia...

Chociaż miałam iść prosto do sklepu nie umiałam powstrzymać się, aby usiąść na jednej z wielu ławek. Często tu przychodziłam z Conor'em. Usiadłam i słuchałam w swojej MP3 piosenek chłopaka.

Nie wiem czemu, ale coś kazało mi się odwrócić do tyłu... Tam zobaczyłam Conor'a... ale nie samego... on obściskiwał się z jakoś laską...

Łzy spływały mi po policzku... Chciałam iść i mu wykrzyczeć to co o nim w tej chwili myślę, ale zrezygnowałam... Pomyślałam, że nie będę mu psuć jak widać świetnej zabawy...

Wstałam z ławki, na której wyryte były nasze imiona... Pojedyncze łzy przerodziły się w słoną rzekę. Popadłam w rozpacz... Pobiegłam do domu Conor'a, spakowałam najpotrzebniejsze rzeczy i z bekiem pojechałaś do mamy...

-Co się stało? Czemu płaczesz?- pytała zatroskana mama.

-Widziałam go! Widziałam... Jak się obściskiwał z inną... Ona była ładniejsza ode mnie więc czemu nie? wymienił se mnie na lepszą!!- krzyczałam.

-Może źle to widziałaś...

-Na pewno nie! Wiem dobrze co widziałam..- dalej upierałam się swego.

-To co teraz z wami będzie?

-Nie ma już nas.- gdy to wypowiedziałam, znów rozbeczałam się jeszcze bardziej. Nie chciałam, żeby w tym stanie widziała mnie moja mama, więc zamknęłam się w pokoju.

Mój telefon zaczął dzwonić. Spojrzałam na niego. To był Conor... Znów przypomniał mi się ich widok, razem, obściskujących się... To było okropne... Rozłączyłam się i przytulając się do misia od niego dalej płakałam...

Nagle nasz cały związek przeleciał mi przed oczami... Przypomniało mi się jak się poznaliśmy i każda chwila spędzona razem....

 A telefon dzwonił i dzwonił aż go wyłączyłam...

Po około 2 godzinach ktoś zapukał do drzwi do mojego pokoju. Otworzyłam je, myśląc że to zatroskana mama... Był to Conor.

-Kochanie co się stało?

-Wyjdź stąd! Nie chce cię znać!!! Proszę wyjdź.- znowu zaczęłam płakać.

-Ale co się stało? - chłopak udawał jakby nie wiedział o co chodzi...

-Dobrze wiesz! Nie udawaj głupka, dobra?- krzyczałam bo nie umiałam mówić do niego spokojnie..

-Czemu się wyprowadziłaś?? Co będzie z nami?

-Nas już nie ma!- krzyknęłam i jakimś cudem wypchnęłam go z pokoju.

-Ale (T.I.)!!- walił w drzwi.- Co ja ci zrobiłem??

Postanowiłam zignorować to pytanie... Conor postał pod nimi jeszcze z 20 min i odszedł, a ja w tym czasie pospałam sobie...

Obudziłam się dopiero nad ranem. Wstałam o 9.00 więc spóźniłam się na 1 lekcję. Szybko ubrałam się i pod koniec 2 byłam w szkole.

Nauka dziś nie szła mi za dobrze, dostałam 2 i 3, może mama miała racje żeby zostać dziś w domu, ale jak zwykle nie posłuchałam się jej...

Po lekcjach razem z koleżankami wychodziłam ze szkoły... Schodziłam po schodach aż ktoś mnie pociągnął za ramię. Pomyślałam że to któryś z moich kolegów. Odwróciłam się. Był to Conor.

-Możemy pogadać?- zapytał smutny.

-Nie...- warknęłam i schodziłam po nich dalej.

-Zachowujesz się jak dziecko.- zarzucił mi.

-Na pewno nie tak dziecinnie jak ty!- krzyknęłam nie panując nad sobą.

Cała szkoła spojrzała w naszą stronę i gapiła się tak na nas... To było przecież takie ciekawe! Sławny piosenkarz kłócił się z jakoś zwykło dziewczyną...

-No proszę... 5 minut...- popatrzył na mnie tym swoim wzrokiem w którym się zakochałam.

-Dobra, ale nie tu...- spojrzałam na tłum zgromadzony wokół nas.

-Jasne...

Poszliśmy w stronę parku. Po drodze Conor chciał wziąć mnie za rękę, ale nie pozwoliłam na to.

-Co się dzieje?- zapytał patrząc mi prosto w oczy...

-Widziałam was!- bez zastanowienia zaczęłam go obwiniać.

-Nas czyli??- zapytał.

-Nie udawaj że nie wiesz.- zarzuciłam.

-No właśnie nie wiem, więc jak możesz mnie o coś obwiniać?

-Siedziałam wczoraj tu.- wskazałam na naszą ławkę.

-No i?- zapytał.

-Nie przerywaj bo ci nie powiem!

-No dobra... a więc co było dalej?- westchnął nie wiedząc dalej o co chodzi.

-No ty stałeś mniej więcej tam z taką piękną, wysoką dziewczyną... Była dużo ładniejsza ode mnie...

-Nie ma na świecie ładniejszej od ciebie!

-Tak? To czemu się z nią obściskiwałeś!?- w końcu wyrzuciłam to z siebie.

-Ja? Z nią? hahahaha- roześmiał się.

-To nie jest śmieszne...

-Ależ jest, kochanie!- pocałował mnie w policzek mimo sprzeciwu.- Ale ty jesteś głupiutka...

-A to niby czemu?- zrobiło mi się głupio, może nie potrzebnie na niego tak od razu naskoczyłam??

-Niby temu, że to miała być niespodzianka...

-Niespodziana że mnie zdradzasz?- dalej dążyłam do swego pierwszego założenia.

-Nie... - pocałował mnie.- Kocham cię, czy ty nie możesz tego po prostu zrozumieć? Nie widzę poza tobą świata... A jeżeli chcesz wiedzieć kto to był, to ci powiem, ale z niespodzianki nieci...- westchnął.- to moja koleżanka... Ona miała przygotować w swojej restauracji romantyczną kolację dla nas... No i miałem zrobić to...- wyjął ze swojej kieszeni z kurtki  małe czerwone pudełeczko, uklęknął i powiedział- Kocham cię i nie wyobrażam sobie chyba lepszej okazji jak teraz... Mogę prosić panią o rękę?- zapytał poważnie, bardzo poważnie i czekał na moją odpowiedź.

-Tak.- gdy to powiedziałam Conor założył mi śliczny pierścionek na palec i wstał. Mi znowu płynęły łzy po policzkach, tym razem łzy szczęścia. Conor też był wzruszony. Rzuciłam się na niego z uściskiem. Następnie pocałowaliśmy się i zaczęło padać, tak jak w dniu w którym się poznaliśmy. To było jak w jakimś pięknym filmie... a pocałunek w deszczu był świetnym jego końcem...