Imagin i akcja :D

Heeeeeeejo :)  Tęskniliście? Bo ja bardzo :) no to jest tak, jak wiecie, mam szlaban.. No ale w weekendy mogę na chwilkę wejść :D No i napisałam imagina, jutro też pewnie coś dodam. Później mam dalej szlaban  <jeszcze dwa tygodnie, przynajmniej narazie moja mama tak mówi, ale może być albo mniej albo więcej, 2 tygodnie tak wstępnie>

Pamiętajcie o akcji?? Tweetujemy #WeNeedConorInPoland

No i imagin:

Wróciłam do domu i od razu w progu zdenerwowana mama krzyknęła:

-(T.I.)! Idź do Maynardów po Chloe, poszła tam jak zawsze i się źle poczuła. Przyprowadź ją do domu.- Chloe, moja młodsza siostra, przyjaźniła się z córką państwa Maynardów. Mieli oni jeszcze dwóch synów. W dzieciństwie razem bawiliśmy się w jednej piaskownicy. Jednak chłopcy byli od ciebie nieco starsi, Jack o 2 lata, a Conor o 3 i w szkole wasze kontakty zmalały do zera. Jacka czasami widziałaś, gdy odbierałaś siostrę od nich, lecz od kąt Conor stał się sławny nawet go zobaczyć było trudno, a co dopiero pogadać..

Gdy doszłaś już do domu Maynardów, drzwi otworzyła ci Annie, młodsza siostra chłopaków, najlepsza przyjaciółka mojej siostry. Była ona z wieku Chloe.

-Myślałam, że przyjdziesz z mamą..- jęknęła.

-Po co? Biorą młodą do domu i tyle.

-Ale z nią jest na serio źle. Może nie tak bardzo, ale źle się czuje i ma gorączkę.-weszliśmy do salonu i zobaczyłam Chloe, która leży na kanapie.

-Zadzwoń po mamę..- mruknęła siostra.

Zadzwoniłam. Powiedziała, że za około 10 min będzie. Usiadła koło jej na kanapie, gdy do pokoju wszedł Conor we własnej osobie.

-O hej (T.I.)- pierwsza myśl: OMG... on pamięta moje imię!!!

-Heej.- uśmiechnęłam się bardzo szeroko. Nie gadałam z zwykłym kolegą z dzieciństwa tylko z piosenkarzem, bardzo znanym piosenkarzem! To był w sumie jakiś tam zaszczyt.

-Może zostawmy je same i poczekasz na swoją mamę u mnie?

-No spoko.

Weszliśmy do jego pokoju, był piękny.

-Co tam słychać u ciebie? Dawno nie gadaliśmy ze sobą.

-No... Od jakiś 10 lat, jak nie więcej..- taka była prawda, nie zamierzałam ukrywać, że miałam do niego jak i do Jacka żal, że nasza przyjaźń nie przetrwała.

-No to dawno się nie widzieliśmy.

-No to lepiej brzmi.. Lepiej opowiedz co tam u ciebie?

-A no spoko. Teraz mam akurat kilka dni wolnych.

Opowiedział troszkę o tym jak fajnie i za razem jak trudno być piosenkarzem, a później powspominaliśmy stare dobre czasy, znaczy się tyle co z nich pamiętaliśmy, jak już wspominałam było to bardzo dawno temu.

Nagle usłyszałam głos mamy.

-Dobra to ja idę. Pa.- otworzyłam drzwi. Dopiero zauważyłam głośnik, który nad nimi wisiał i spadał prosto na chłopaka.- Uważaj na głośnik.
Conor nie zdążył i dostał głośnikiem w nogę, przywracając się.

-Ojejku...przepraszam..  nic się nie stało?

Chłopak zdjął z nogi głośnik i próbował stać, jednak nie wychodziło mu to. Wyciągnęłam rękę on mnie za nią złapał i pociągnęłam go tak, że mógł z łatwością ustać. Jednak tylko na lewej nodze, bo prawa strasznie go bolała, nie mógł na niej stać. Chłopak objął mnie za szyję i tak zeszliśmy na dół.

-No to mamy drugiego chorego.- westchnęłam patrząc na Chloe i Conor'a siedzących na jednej kanapie.

-Co się stało!?

-No... hm.. otwierałam drzwi i spadł głośnik na jego nogę.. Chyba się złamała.. No ale Conor nie gniewasz się? Jeszcze raz bardzo przepraszam..

-Nie no spoko, już ci mówiłem. Przecież nie zrobiłaś tego celowo.

-A skąd wiesz, że nie zrobiła tego celowo? hm?- zaśmiała się moja siostra, nawet gdy jest chora lubiła mnie dołować.

-Bo wiem. - Mama rozmawiała z mamą Conor'a o tym zaraz zabiera nas i jedzie z Chloe na pogotowie, bo gorączka wciąż jej wzrasta.- Proszę pani, mógłbym się z wami zabrać do tego szpitala? Zobaczyliby co z moją nogą..- zwrócił się do mojej mamy.

-Jasne.

-Dziękuje.

Wsiedliśmy wszyscy do samochodu i pojechaliśmy. Szpital jest stąd niedaleko, niecałe 10 minut drogi samochodem.

Chloe musiała zostać w szpitalu, a mama razem z nią. Ja poczekałam jeszcze na Conor'a. Wyszedł po chwili z gabinetu z nogą w gipsie.

-Złamana? O jeny przepraszam.. haha mogą złożyć autograf na gipsie?

-Hahaha jasne.- wyjęłam z torebki mazak, który zawsze mam przy sobie, bo jak się nudzę lubię mazać. Podpisałam się i narysowałam ładne serduszko.

-Ooo! Dostałem serduszko! O jeju.. serduszko.- zaczął się szeroko uśmiechać.

-Weź się tak nie jaraj! Okey?

-No nie wiem..

-Jak nie to ci złamię drugą nogę!- zagroziłam śmiejąc się.

-Oj.. będę już cicho, boję się ciebie!- mówił to poważnie, bardzo poważnie, w końcu nie wytrzymał i wybuchł śmiechem. Śmieliśmy się tak jakbyśmy co najmniej coś wzięli, a ludzie przechodzący obok nas dziwnie się na nas patrzyli.

Conor zadzwonił po swoją mamę, żeby ona po nas przyjechała, ale ona nie odbierała. Zadzwoniliśmy jeszcze raz, ale ona nadal nie odbierała. Później stwierdziliśmy, że może usnęła, było już po 22, kolejki w szpitalu są takie długie..

-To jak? Idziemy na piechte?

-Dobrze się czujesz? A twoja noga?

-No bez przesady... Mam gips.. z serduszkiem.. Ale chodzić mogę.- spojrzałam na niego groźnie za to serduszko.. Po co ja je rysowałam? Z przyzwyczajenia a on się jara i uważa że mi się podoba. Nie zaprzeczę że tak nie było, no ale po co on ma o tym wiedzieć?

-No dobra..

No i poszliśmy. Jak normalnie idzie się około 20 minut my szliśmy z dobrą godzinę. Ale po drodze rozmawialiśmy się, śmieliśmy się i wygłupialiśmy. Możliwe że obudziliśmy połowę Brighton.

Przed domem Conor mi coś wyznał.

-Wiesz co? Jakiś czas temu, jak byłem w domu to twoja siostra przyszła do mojej. No i pomyślałem jak możesz teraz wyglądać. Przypomniało mi się jak wyglądałaś w gimnazjum. Taka chłopczyca.. No i se tak myśle, pewnie teraz też jesteś taka.. A tu proszę. Pozytywne zaskoczenie! Ślicznie wyglądasz w tej spódniczce i wgl. Sam nie wiem po co ci to mówię, ale taka prawda.. - czułam jak oblał mnie rumieniec.- O i dziękuje za serduszko.

-Proszę..- powiedziałam sarkastycznie, uśmiechając się słodko.

Zaczęliśmy się do siebie dziwnie zbliżać, jakby zaraz mielibyśmy się pocałować, gdy przerwałam nam czyjś głos z okna.

-E! Gołąbeczki! Gdzie to się tyle było? O której to się do domu wraca?- spojrzeliśmy do góry. To był tylko Jack.

Weszliśmy do domu. Ja zaczęłam gadać z Jackiem a Con gdzieś poszedł.

-Gniewasz że wam przeszkodziłem?- zapytał.

-Niby w czym?- udałam że nie mam pojęcia o co chodzi.

-No w.. e dobra.. czyli się nie gniewasz?

-Nie.- w sumie miałam troszkę żal o to do Jacka ale z drugiej strony byłam mu wdzięczna bo nie wiem czy byłam na to gotowa..

-Mogę wiedzieć czemu kiedyś się do mnie kiedyś nie odzywaliście do mnie z Conor'em a dziś tacy chętni do gatki?

-Bo niezła lacha z ciebie wyrosła!- roześmiał się.

-Haha.. Bardzo śmieszne, na serio.. A tak naprawę to?

-To dlatego, że ...- Jack zastanowił się jak to ująć.- Nie powinienem ci tego mówić, ale Conor się w tobie od zawsze podkochiwał i się wstydził zagadać..

-Haha.. znowu bardzo śmieszne..- powiedziałam znów bardzo sarkastycznie.

-Ale na serio! i wyprzedzając twoje kolejne pytanie, czemu ja też się nie odzywałem? Bo byłem głupi. A jak mi nie wierzysz to idź się Conor'a zapytaj!.- ostatnie zdanie mnie przekonało.

Conor akurat schodził z schodów, trzymając się mocno barierki, jeszcze nie nauczył się dobrze chodzić w gipsie.. z serduszkiem.

Poczekałam na niego aż zszedł na dół, a troszkę to trwało. Spojrzał na mnie, a później na nogę w gipsie. Widziałam jak chciał powiedzieć serduszko, ale powstrzymał się, żeby mnie znów nie wkurzyć, więc powiedziałam to za niego: 'SERDUSZKO!!!"- krzyknęłam i śmialiśmy się, a Jack nie wiedział o co chodzi i patrzył się na nas bardzo dziwnie..

Nagle poczułam że muszę zrobić to, w czym przeszkodził nam Jack. Pocałować go. Ustałam na palcach i zbliżyłam się do niego. Później on zrobił już resztę. Jack zaczął gwizdać i krzyczeć tak, że obudził mamę chłopaków. Na szczęśnie nie przyłapała nas na całowaniu się i pozwoliła mi u nich przenocować. Jakiś czas później byliśmy parą i staliśmy się nierozłączni. Wszytko robiliśmy razem.