Imagin cz.4

Następnego dnia znów razem z panią Amandą przyszedł do nas Maciek. Nauczyliśmy się, a przynajmniej ja z Conorem być dla niego miłym i nie dać się sprowokować przy babci i jego mamie. Pani Amanda jest naprawdę bardzo miła w przeciwieństwie do Maćka.

Szczerze mówiąc, Maciek nie jest też taki zły, jest miły dla swojej mamy, dla mojej babci, ale dla mnie i dla Conora już niestety nie jest. Jest to trochę przykre, bo nic mu nie zrobiłam, a on mnie nie lubi od czasów gimnazjum, może to przez niego stałam się taka jaka jestem. Kiedyś byłam milutka i dawałam sobą pomiatać, ale dzięki niemu nauczyłam się sama radzić z problemami, a nie tylko skarżyć się na nie Conorowi.

Siedziałam z chłopakami w moim pokoju i wspominaliśmy to jak się pobili o mnie. Okazało się, że Maciek to pamięta również dobrze jak my. Przynajmniej mieliśmy jakiś wspólny temat do gadania.

-A wy tak na serio jesteście razem, czy udajecie tak, żeby twoja babcia cię z nikim już nie swatała?

-Eeee- przerwałam mojemu „chłopakowi”.

-Jesteśmy razem.- sama nie wiem czemu, nadal brnęłam w te kłamstwo. Może tak po prostu było łatwiej?

-Taa jasne, czytałem twojego aska.- stwierdził Maciek.- Kłamiesz piękna.

-Skąd taka pewność, że na asku nie kłamałam?

-Takie rzeczy się wie.

-Naprawdę?- w tym momencie pocałowałam Conora. Ale nie był to taki buziak, jak zawsze, tylko taki naprawdę bardzo namiętny pocałunek.

-Okeey…- chłopakowi zrobiło się głupio.- to ja może sobie już pójdę. Cześć.- wyszedł z twojego pokoju.

-Przepraszam.- jęknęłam.- nie wiem czemu to zrobiłam…- chciałam się dalej tłumaczyć, ale po chwili usłyszałam to:

-To mi się nawet spodobało… Niezła jesteś w te klocki!-  czułam, że się zarumieniłam.

-Jeżeli to komplement, to dziękuje.- uśmiechnęłam się, ale mimo wszystko próbowałam zmienić temat.

Później poszłam z babcią na zakupy, a Conor został w domu z Amandą.

-Słuchasz mnie?

-Yyy… tak.- ocknęłam się dopiero pod sklepem.

-O kim tak myślisz? O Conorze?

-Nieee…

-To co, o Maćku?

-NIE!!!

Tak szczerze to myślałam o tym pocałunku… był taki… taki magiczny, wyjątkowy! Z nikim nigdy nie czułam się tak dobrze jak z nim w tym momencie… To było coś niesamowitego… nigdy tego nie zapomnę, to jest pewne. Teraz wiem, że nie powinnam go całować, co jeżeli teraz nie będę mogła o tym przestać myśleć i to zrujnuje naszą tyloletnią przyjaźń!? Ta myśl nie dawała mi spokoju.

-Znów nie mnie słuchasz…

-Przepraszam, po prostu tak jakoś nie mogę zebrać myśli…

-Tak to już jest, gdy się kogoś kocha. A ty kochasz Conora od zawsze! Tak się cieszę, że w końcu to zrozumieliście i zostaliście parą! Szczerzę, to tylko na to czekałam. Zawsze gdy on przyjeżdżał tutaj, to widziałam jak się na ciebie patrzył… Z taką wielką miłością!

-Babciu…

-No co? Mówię to co myślę i to co widzę. Przecież nic nie zmyślam. Gdy o nim mówię to od razu odpływasz… To po prostu czuć na kilometr, że się w nim zakochałaś… I tu nie ma żadnego powodu do wstydu.

-Może kupimy jakieś owoce?

-Możemy. Słuchaj, nie bójcie się tylko, że przez miłość rozwali się wasza przyjaźń. Dziewczyno znacie się tyle lat i on przez tyle lat z tobą wytrzymuje z własnej woli! Kto inny by wytrzymał twoje fochy?- zaśmiałaś się, wspominając te lepsze i gorsze chwile z Conorem.- Gdyby cię nie kochał, to też by nie wytrzymał…- mówiła dalej wkładając owoce do koszyka. – Więc czemu miłość miałaby cokolwiek rozwalać? To może was tylko wzmocnić… Wy jesteście dla siebie stworzeni!

-Kocham cię, babciu.- przytuliłaś się do niej.

-Ja ciebie też. A teraz przyznaj się do czegoś.- spojrzała na mnie poważnie. -Przyznaj, że nadal nie jesteś z Conorem, tylko tak udajesz, żebym ci nie szukała chłopaka?

-Yyyy

-Tak czy nie?

-Tak jakby…

-No, przed babcią niczego nie ukryjesz! A teraz obiecaj mi, że jak wrócimy do domu to z nim o tym pogadasz.

-Słowo harcerza! Ale może nie koniecznie dziś, przy najbliższej okazji.

-No niech ci będzie… A całowaliście się już?

-Babciu!!!

-Dobra, nie chcesz, to nie musisz mi tego mówić. – w końcu doszyłyśmy do kasy i skończyła w końcu ta niezręczna rozmowa.

Całą drogę powrotną rozmyślałam o tym co mówiła babcia. Może ona ma racje i łączy nas coś więcej niż tylko przyjaźń.

-Gdzie jest Conor?- zapytałam się Amandy.

-U ciebie w pokoju.

-Aha.- weszłam do pokoju. Conor siedział na łóżku wyraźnie nad czymś rozmyślając, nawet nie zauważył, że weszłam do środka. Usiadłam koło niego i dopiero wtedy chłopak zauważył mnie.

-Nad czym tak rozmyślasz?

-Nad życiem… Nad nami… W ogóle o wszystkim.

-Okeej, to porozmyślam z tobą.- uśmiechnęłam się. Oparłam się o ścianę i tak siedzieliśmy milcząc.

-Nie przeszkadzam wam?- moja babcia weszła do pokoju.

-Nie

-A może jesteście głodni?

-Nie

-Ale jak coś to przyjdźcie do kuchni. Upiekliśmy twoje ulubione ciasteczka z Amandą.

-Później przyjdziemy.- babcia wyszła z pokoju.

-Możemy pogadać?- Conor zapytał w końcu.

-O czym?

-O nas.

-Yhy…

-Wiesz… Gadałem z panią Amandą. Rozmawialiśmy o tobie, o mnie, o nas.

-To one to sobie zaplanowały, teraz nas chcą zeswatać!

-Twoja babcia też z tobą o tym gadała?

-Nooo

-Ale chyba mają trochę racji. Co ty na to, żeby spróbować? No wiesz, żeby być razem. Jak nie wyjdzie to trudno, dalej będziemy przyjaciółmi.

-W sumie, czemu nie. Spróbować zawsze można.- uśmiechnęłam się, a chłopak pocałował mnie.

-Kocham cię.

-Ja ciebie też.

Później oznajmiliśmy babci i Amandzie, że jesteśmy razem. Te spojrzały wzajemnie na siebie i przybiły sobie piątkę. Ah ta moja babcia… Ale i tak ją kocham! :)

___________________________________________

Dziś jest wtorek, imagin powinien być w czwartek, ale nie wiem czy mi się uda go napisać, więc ewentualnie może być on napisany na piątek :) No bo wiecie, poprawy, sprawdziany, kartkówki i te sprawy, więc chyba rozumiecie :)